Jak to jest lądować prom kosmiczny NASA? Dowiadujemy się

Symulator promu kosmicznego w NASA Ames Research Center w dniu 18 września 2012 r. [Źródło: Martyn Williams / News Service IDG]

Pędzimy po wybiegu w Centrum Kosmicznym Kennedy'ego z prędkością około 300 kilometrów na godzinę, a prom kosmiczny znajduje się na lewo od linii środkowej

Astronauta Karol "Bo" Bobko, siedzący obok ja w fotelu drugiego pilota, mówi spokojnie, "Naciskaj prawy pedał, aby przywrócić go do środka."

Nacisnąłem pedał, a wahadłowiec cofnął się w kierunku środka pasa, ale przejeżdżam obok niego i naciśnij przeciwny pedał, aby ponownie sterować w lewo. Powoli statek kosmiczny znajduje się pod kontrolą i zatrzymuje się, gdy oczekuję linii pojazdów NASA i ekip telewizyjnych, aby zejść na pokład wahadłowca i zdobyć mój triumfalny powrót na Ziemię.

Ale oni nie przybywają. Zamiast tego miga ekran przed sobą i robimy inne podejście, tym razem na lotnisko Halifax przez niską osłonę chmur.

Zbliżanie się do pasa startowego na lotnisku Halifax w symulatorze promu kosmicznego w NASA Ames Research Center na wrzesień. 18, 2012. [Kredyt: Martyn Williams / News Service IDG]

Symulator tutaj w Ames Research Center NASA w Mountain View nie jest obecnie bardzo popularny w praktyce Shuttle. Kiedy Atlantis wylądował 8 lipca 2011 r., Zakończył jeden z najbardziej udanych i głośnych programów w historii NASA.

Dziś jest jednak inaczej. Symulator zaczyna ćwiczyć, ponieważ Bobko daje garstce reporterom szansę wylądowania promu kosmicznego. (Zobacz film z Bobko wyjaśniający symulator i wideo lądowania symulatora w tym klipie na YouTube.)

W symulatorze rzeczy są całkiem spokojne. Ponieważ jestem bezpieczny wiedząc, że katastrofa nie będzie śmiertelna, latanie jest pod pewnymi względami kolejną grą wideo. Ale z astronautą obok mnie, naprawdę chcę latać dobrze i umieścić Shuttle na pasie startowym.

Zbliżanie się do pasa startowego w Centrum Lotów Kosmicznych Kennedy'ego w symulatorze promu kosmicznego w NASA Ames Research Center w dniu 18 września 2012 r. [Kredyt: Martyn Williams / News Service IDG]

Aby to zrobić, koncentruję się na stylizowanym znaku Shuttle na środku head-up display. Pokazuje mój cel podróży w oparciu o aktualną prędkość i trasę lotu. W pobliżu jest mały okrąg, oznaczający, dokąd mam zmierzać. Wejście na tor nie jest zbyt trudne: wystarczy ustawić stylizowany Shuttle z trzecim symbolem, diamentem, a ja skończę lecąc w stronę zamierzonego celu.

W przypadku większego zejścia promu schodzi o 20 stopni. Bez mocy silnika jest to w istocie olbrzymi szybowiec, a stromy kąt podejścia - o wiele więcej niż 3 stopnie używane przez komercyjne samoloty - jest potrzebny, aby utrzymać prędkość.

Na wysokości około 3 000 stóp potrzebuję odciągnij joystick i ustaw Shuttle w znacznie skromniejszym podejściu do 1,5 stopnia. Stamtąd muszę zaatakować strefę przyziemienia na pasie startowym, aby umieścić Shuttle na ziemi. Po przejściu w dół pedały sterują jednostką i spowalniają ją.

Patrz poniżej:

Udało mi się wylądować trzy razy z rzędu - i jestem całkiem zadowolony z siebie, ale Bobko mówi, że to miałem. łatwo.

"Nie daliśmy ci żadnych dmuchanych opon, złych bocznych wiatrów ani błędów nawigacji", mówi. "I pamiętajcie, w prawdziwym wahadłowcu jest milion innych przycisków i przełączników."

Bobko jest amerykańskim bohaterem. Pułkownik w amerykańskich siłach powietrznych, należał do pierwszej klasy absolwentów Akademii Sił Powietrznych i pokonał ponad 6600 godzin lotu samolotami, w tym F-100 Super Sabre, F-105 Thunderchief, T-33 Shooting Star i T-38 Talon.

Został astronautą w 1969 roku, pracując nad programem Skylab, projektem testowym Apollo-Sojuz i promem kosmicznym, gdzie trzykrotnie poleciał w kosmos. Był pilotem na swoim pierwszym locie w 1983 r. (Misja STS-6), a później dowódcą misji na dwóch lotach z 1985 r. (STS-51D i STS-51J).

Teraz pracuje w NASA Ames, gdzie zarządza laboratoriami symulacyjnymi w centrum.

W piątek dostanie ostatnią szansę zobaczenia kosmicznego wahadłowca w powietrzu, kiedy wykona on niski przelot na pokładzie NASA Ames na trasie do Los Angeles, gdzie ostatecznie pojawi się w Kalifornijskim Centrum Nauki.

Pytam go, czy nie może się doczekać wiaduktu.

"Tak," mówi szybko. "To da mi gęsią skórkę, a ja prawdopodobnie będę płakać."

[Martyn Williams obejmuje telefonię komórkową, Dolinę Krzemową i ogólne wiadomości dotyczące technologii dla Serwisu IDG News. Śledź Martyn na Twitterze na @martyn_williams. Adres e-mail Martyn to [email protected]]