Co jest złego w studiowaniu gier wideo?

Nie wiem, co jest bardziej dziwne, że politycznie prawicowo-dwutygodnik, taki jak National Review, mógłby wziąć udział w teście trzech partii o losowaniu gier wideo lub o tym, że ostatecznie skończyć w obronie pomysłu. No cóż, może nie tak dziwnie, gdy weźmiesz pod uwagę ich obronę (po dokonaniu pewnego rozróżnienia - o tym za chwilę) wynika z dość prostego rachunku biznesowego, rodzaju prymitywnej koncesji bazowej, która może zrobić wiele projektant gier w tych dniach.

Oczywiście nie byłoby to opowieści o grach wideo bez jednego lub dwóch ruchów. Ludzie, z którymi NRO opowiedział, Minding the Campus, mają paragraf odnoszący się do finału LA Times, który robi stereotypowo stonowaną rzecz mówiąc z jednej strony, pieniądze dobre, ale z drugiej strony, "ci studenci studiują gry wideo na kredyt. "

Tak? Więc? Chodzi mi o to, żeby nie zrobić kretowiska z nieco mniejszego kretowiska, ale czy to nie jest ten sam rodzaj lekceważenia, który wpędza cię w kłopoty, kiedy składasz niewiarygodnie skomplikowane i wyrafinowane medium, takie jak komiksy pod J dla młodzieńca, nieświadomie tramping w całej niuansach takich jak Maus Art Spiegelmana, Palestyna Joe Sacco, czy Acme Novelty Library Chrisa Ware'a czy Persepolis Marjane Satrapi?

Fragment NRO zaostrza faux pas, dodając: "Nie studiują gier wideo same, sposób, w jaki niektóre uczelnie oferują kursy studiowania Ściany Pink Floyda, uczą się tworzenia gier wideo, co jest niezwykle skomplikowane. "

Więc studiowanie" samych gier wideo " nie jest" t ? Wszystkie projekty z zakresu nauk społecznych i behawioralne badania nad grami i przemocą i / lub agresywnymi zachowaniami, a także ich potencjalne korzyści w zakresie uczenia się kognitywnego i retoryczne / teoretyczne relacje między graczami a światami wirtualnymi są równoznaczne z pewną domniemaną wyłudzającą narkotykową podróż? (Nie chodzi o to, że zgadzam się z analogiem implikacji w odniesieniu do często niewybaczalnie kojarzonego z Pink Floydem.)

Czy ktoś ma ochotę powiedzieć to naukowcom takim jak Ian Bogost i Edward Castranova i Henry Jenkins? Wszyscy ludzie pracują nie tylko w projektowaniu gier, ale w badaniach nad ludologią i / lub narracjologią? Znawcy gier, tacy jak Will Wright i Peter Molyneux oraz Shigeru Miyamoto, którzy zrobili z tego biznes (nieważne, ile pieniędzy), aby dowiedzieć się, co gracze myślą i czują, gdy grają?