Dlaczego opowiadanie w grach fabularnych w stylu fantasy Usiłuje

Opowieści w grach fantasy pozostawiają niewiele wyobraźni. Tropy są duże, gra w drony, wszystko prócz wkurzania politycznego podtekstu i wglądu. Zamiast spirali do wewnątrz, twoja podróż jest uzewnętrzniona, wiruje w burzach słów, frazesów i rekwizytów. Po wchłonięciu swoich rozkazów maszerujących (ale w większości dowodzonych) na socjopatyczny bicz i roztrzaskanie, grzmiąca pasowa eskapada, rozbijająca tłumy nieokreślonych przeciwników krwi i skarbów.

Dobrzy faceci wydają się być ". dobrze ", ponieważ blask ich awatara lub jego zbroja błyszczą. Źli faceci są często "źli", ponieważ warczą i ślinią się lub mają czarne źrenice dla uczniów. Nawet okazjonalnie "zhumanizowany" wróg rozmieszcza rzesze dionizyjskich stworzeń (rogi, ogony, dzika warczenie), zanim pojawi się w obowiązkowej "bitwie z bossem". Zaczyna się wspaniale, a następnie "zapamiętaj, odświeżaj", na przykład reklama reklamy.

Niektórzy nazywają ten operowy. Sturm und drang. Ekstrawagancki teatr, sentyment lub melodramat.

Nazywam to martwym. Tak martwe, jak wiadomości kablowe. Lub dziennikarstwo gier. Lub żartuje o Elvisie.

Tolkien nawiedza opowieści o grach fantasy, takie jak duch w kajdanach, tak jak nawiedzały go Hidgard, Alfred the Great i anglosaska mitologia. Boskie położenie geograficzne migocze pod rozszalałymi sztormami niebami. Zwariowani złodzieje żyją w domkach i wsiach, które trąciły Anglię. Krótcy, przysadzi humanoidzi z brodą o długości klatki piersiowej narzekają na długonogie, smukłe, uwodzicielskie rywalki. Mężczyźni w szatach haftowanych ukośnymi runami, noszących kapelusze z zakrzywionymi czubami, zrywają leśne zioła na mikstury lub wyciągają ogień z powietrza. Olbrzymie uskrzydlone gady ślizgają się po złotych oddziałach, z powodu niewytłumaczalnych przyczyn zagrażając okolicznym mieszkańcom. Próby ukierunkowania szekspirowskiego przemówienia mowy na bombastę highfalutin.

Przynajmniej Tolkien pisał o "śmierci i pragnieniu bezśmiertelności" z powiewem egzystencjalnego importu.

Opowieści z gier wideo z lekcji zebrane od Tolkiena nie były kwestionowane Los i wolna wola lub medytacja nad utratą i puszczeniem, ale utylitarna krata, na której wisiał metaforę: Twórczość "ryzykownej wyprawy". Podróż dla dobra podróży, połączenie gwałtownych bitew destylowanych z matematyczną matematycznością i przydzielanych na zasadzie zdolności do wzmacniania macierzy. Monotyt Josepha Campbella pozbawiony alegorii lub wglądu i pozostawiony wraz z ogłupiającymi incydentami.

Stylowe stroje lub bezwstydne podniecenie w Smoczym Wieku Bioware'a?

Nie mówię ci niczego, czego nie wiesz.

Ani pisarz, ani pisarz Michael Moorcock, kiedy opisuje gatunkowe pisanie jako "publiczny gust … przełożony przez zwykły młyn i standaryzowany, pasteryzowany i obskurny do publicznej konsumpcji, tak jak blues musiał jakoś zamienić się w komercyjną duszę, aby zdobyć masową widownię."

Jak już wielokrotnie mówiłem, jeśli ludzie nie lubią powtórzeń, nie polubią muzyki. Zwierzę czuje się łatwo, jeśli codziennie może podążać tą samą drogą do wodopoju i nie ryzykować, że zostanie zjedzone. Dla masowej publiczności powtarzanie jest tym, co je pociesza i za co płacą najbardziej. To, co czyni Tolkien sukcesem na rynku masowym, że Peake nie jest, to że Tolkien może być płynnie przyswojony w kulturze. Jego stereotypy łatwo wpadają w świat popularnej fikcji. Groteski Peake'a są przeciwieństwem bajecznych bajek Tolkiena. Charaktery i fabuła Peake'a są doskonale idiosynkratyczne. Cały zespół talizmanów, sił zła i humanoidów Tolkiena jest od razu rozpoznawany. To ten znajomy, z niewielkim połyskiem, który sprzedaje się w milionach, a nie niezgrabnie nieznanym. Docelowym celem Tolkiena było opowiadanie bajek, a celem Peake'a było przełamanie okien. Tolkien ma masową sprzedaż, Peake ma większe szanse na długowieczność. Peake był oryginalnym wizjonerem, w którym Tolkien manipulował istniejącymi obrazami.

Tolkien manipulował istniejącymi obrazami. Skrybowie gier wideo manipulują Tolkienem za pomocą jego komercyjnych naśladowców. Gry fantasy, w które graliśmy, są w zasadzie próbami rozszerzenia tego doświadczenia, aby skłonić nas do przekonania, że ​​żyjemy w pochodnych przestrzeniach światowych, w których nie ma żadnych błahych politycznych lub społecznych niuansów.

W języku platońskim to coś w rodzaju zobrazowania facsimile poważnego tarcia.

Gra "rozgrywka" może być przyszłościowa, a nawet wizjonerska - Zastanawiam się nad opowiadaniem historii, a nie nad mechaniką gry - ale w narracyjnej głębi jesteś " Spodziewaj się literackiej powieści, takiej jak Ogrody Księżyca Stevena Eriksona, czy też film "Pan's Labyrinth" Guillermo del Toro paruje, podporządkowany zasadom (lub temu, co nazwałem "regułą gry") zaprojektowanym do iteracji rozwoju postaci, a nie do jej ilustrowania.

Gry nie powinny zależeć od narracji? Pewnie. Może. W jakimś innym niewyobrażalnym wszechświecie, w którym podstawowa ludzka psychologia - i niezdolność do wyobrażenia sobie tego, co robisz w grze bez wspólnej refleksji - nie ma zastosowania.

Nie jestem projektantem gier. Uświadamiam sobie, że projektanci stają w obliczu trudnych wyborów ze względu na interaktywny charakter medium. A więc kompromis, po części dlatego, że nikt nie zorientował się, jak zbudować grę z naciskiem Niczyich Krajów lub La vita è bella, po części dlatego, że innowacje są przereklamowane, gdy masz na rynku wiele milionów firm.

Ale częściowo dlatego, że projektanci unikają wymagających graczy, którzy odseparowali mechanikę działającą w czysto algebraicznym wymiarze, z refleksyjnymi wskaźnikami i "moralnymi" skalami wyliczającymi "postęp". Postęp w zakresie matematyki rozmytej stosuje się do stereotypów behawioralnych, takich jak "siła" i "charyzma", lub zdolności takie jak "skradanie się" lub "bronienie ręki". To, że wybieramy wybór "dobrych" lub "złych" grzecznościowych dialogów binarnych, ponieważ "zaawansowany" rozwój postaci powinien dawać każdemu, kto próbował interakcji w prawdziwym życiu tak, jak robią to w grach takich jak Oblivion czy Mass Effect.

Miasto czegoś więcej niż tylko świętych i szaleńców?

Nie martw się. Nie chcę zabierać nikogo z D & D. Mam kopie zestawu reguł czwartej edycji na mojej półce z książkami. Wyciągam je z okazji, by podziwiać sztukę, gruby błyszczący papier, wskazówki do zabawy lub po prostu ich specyficzny zapach związany z klejem. Posiadam Władcę Pierścieni i Silmarillion oraz nieprzeczytaną kopię Dzieci Húrina. (Ktoś stempluje moją kartę geek). Obok Domu świętych i szaleńców Jeffa Vandermeera i Domu Liści Danielewskiego mam kopie Duma Key Stephena Kinga i Sąd Powietrzny Stephena Hunta. Zostałem zauważony podczas czytania takich rzeczy jak Batman i X-Men obok "The Fixer" Joe Sacco, "Połknąć mnie w całości" Nate'a Powella i prawie wszystko, co napisał Chris Ware.

Po prostu od dziesięcioleci pragnę więcej od gier fantasy. Odkąd grałem po raz pierwszy w The Hobbit na Commodore 64 w latach 80-tych, pozwalałem mi zmieniać interakcje przez błądzenie przysłówków. Odkąd potknąłem się w The Dark Eye inSCAPE w 1995 roku, z jego nawiedzającą eksperymentalną narracją (dziękuję William S. Burroughs). Odkąd rzuciłem okiem na rzeczy, które nadejdą w Fallout 3 Bethesdy (wynik PCW: 90%), BioShock 2K Games i Fable 2 Lionheada (PCW Score: 100%). Odkąd zdałem sobie sprawę z tego, że jestem w tym hobby, aby moje powieki zostały odwrócone, nie tylko mistrzowska rakieta przeskoczyła i wspięła się na plansze liderów, czy też pękła na poziomie osiemdziesiątki.

Co prowadzi mnie do pytania, które zainspirowało tę kolumnę: Co z nadchodzącym BioWare Dragon Age Origins? "HBO gier fabularnych"? (Analogia Bioware'a.) Tak zwany "powrót do formy" dla firmy tak wysoko przemyślanej ze względu na jej "podejście oparte na opowiadaniu"?

Bądź na bieżąco. Właśnie wróciłem z czatu z głównym projektantem gry, Mike'em Laidlawem, w wywiadzie, które porzuca zwykłe poringowanie nad statystykami i taktyczną walką - rzeczy, o których można przeczytać w dowolnym miejscu - i zamiast tego wykonuje ćwiczenia na niektóre z pytań postawionych powyżej.

Obserwuj mnie na Twitterze @game_on